Czy Polska winna płacić za upowszechnianie skodyfikowanej (sztucznej) wersji gwary śląskiej? Po co kodyfikować język śląski skoro nie ma narodowości śląskiej? Dlaczego, jak namawia Kutz, Polska ma płacić za tworzenie na siłę „Wieży Babel” w ramach jednego państwa?
W zasadzie języki państw zwykle tworzone są poprzez sformalizowanie i kodyfikację różnorodnych gwar. W Polsce największy wpływ na ukształtowanie się tzw. „języka literackiego” miała gwara małopolska, bo Kraków był stolicą w czasie, kiedy Polacy przestali „być gęśmi” i zaczęli tworzyć literaturę w języku narodowym.
Język czeski, który w wiekach średnich miał wielki wpływ na inne języki słowiańskie, w tym również na polski, praktycznie zniknął na kilka stuleci, wyparty przez język niemiecki. Dopiero w gdzieś w połowie XIX w. patrioci czescy rozpoczęli pracę nad przywróceniem i ponowną kodyfikacją języka narodowego, czerpiąc zresztą w tym dziele sporo z języka polskiego, jako bliźniaczego języka słowiańskiego.
Podobnie, choć trochę inaczej było z językiem litewskim i ukraińskim. Praktycznie do XIX w. funkcjonowały tylko jako gwary regionalne (niejednorodne) ludności wiejskiej.
W każdym z tych przypadków formalizacja miała sens, bo istniały historycznie wyodrębnione narody, które miały prawo do własnej, wspólnej tożsamości językowej.
W przypadku Śląska tworzenie jednej wersji języka, opartej na różnorodnych gwarach tamtego regionu, jest ciosem w kulturę śląską. Gwary należy szanować w wersjach oryginalnych, jako pomniki naszych korzeni. Nie trzeba się ich wstydzić, jak to próbowano narzucać w PRL-u. Regionalna kodyfikacja gwar, to pudrowanie pomników, tworzące „potworki”, fałszujące historię.
Rolą państwa narodowego jest dbanie o edukacje wspólnego języka narodowego. Zadaniem językoznawców jest rejestrowanie gwar w postaci naturalnej, nieskażonej kodyfikacją.
